راز عقب ماندگی ورزش ایران در المپیک

به گزارش وب سایت «سارین»، تسلط راجر فدرر و رافائل نادال در تنیس جهان شباهت های زیادی به رقابت ها و فاصله رونالدو و مسی از سایر فوتبالیست ها داشت، اما با یک تفاوت بزرگ، رونالدو و مسی در بالاترین سطح سطح اروپا تا به امروز هیچ کس سلطه آنها را به چالش نکشیده است، اما رقیبی برای راجر و رافا پیدا شده است.

در تشریح عظمت و جایگاه این بزرگان در ورزش تنیس کافی است بدانید که این رشته به عنوان پردرآمدترین ورزش انفرادی در جهان از قهرمانان خود ستاره هایی به شهرت ستاره های هالیوود می آفریند. در تنیس 4 تورنمنت گرند اسلم داریم که در پاریس، سیدنی، نیویورک و لندن در شرایط مختلف برگزار شده است. از بین این چهار تورنمنت، ویمبلدون جام جهانی فوتبال محسوب می شود.

قبل از راجر فدرر و نادال، هیچ نام بزرگی در تنیس بیش از 5 عنوان قهرمانی گرند اسلم را کسب نکرده بود، اما نادال در فرانسه 14 عنوان قهرمانی کسب کرد و هر دو بیش از 7 بار در ویمبلدون قهرمان شدند. تعداد قهرمانی های گرند اسلم فدرر به 20 رسید، سپس نادال رکورد زد و اعتقاد بر این بود که عدد 22 هرگز تکرار نخواهد شد. اما با ظهور نواک جوکوویچ، اسطوره صربستان، تمامی این رکوردها شکسته شد و او اکنون 24 عنوان قهرمانی گرند اسلم را در اختیار دارد. او دو ماه پیش در ویمبلدون به کارلوس آلکاراز باخت و به مقام بیست و پنجم نرسید.

همین جوکوویچ با این همه غرور و غرور 4 بار در المپیک قبلی شرکت کرد و هیچ مدالی کسب نکرد و برای پنجمین بار در پاریس به عنوان یک ورزشکار معمولی و مبتدی ظاهر شد تا تنها جای خالی نمایش افتخاراتش را پر کند. که مدال طلای المپیک است!

همه اینها را گفتیم تا به ارزش و اهمیت المپیک برسیم، حتی برای ورزشکار ثروتمند و مشهوری مثل جوکوویچ، او برای المپیک خود و جایگاهی که در 37 سالگی برای قهرمانی به میدان می آید، ارزش قائل است. طلا مدال. مدال جایزه نقدی ندارد در بهترین حالت، کشورها چند صد هزار دلار به برنده جایزه می‌دهند و برای کسی که سالانه 50 میلیون دلار جایزه می‌گیرد، این رقم بسیار ناچیز است و اصلاً انگیزه‌ای نیست. اما ارزش طلای المپیک جاودانگی در تاریخ ورزش است.

در همان بازی های المپیک، رافائل نادال در 37 سالگی وارد میدان شد. او در بازی در زمین های خاکی تخصص داشت، اما به جایی نرسید. اندی مار در 37 سالگی به میدان آمد و پس از شکست خداحافظی کرد و تنیس را ترک کرد. در المپیک قبلی راجر فدرر نیز حضور داشت و لیونل مسی در المپیک 2008 برای آرژانتین بازی کرد و مدال طلا را کسب کرد.

در بسکتبال، از مایکل جردن گرفته تا مجیک جانسون و کوبی برایانت، همه اسطوره های NBA نیز به المپیک آمدند. آنها سال ها تلاش کرده اند تا مجوز حضور حرفه ای ها در بازی های المپیک را بگیرند و این نمونه ای دیگر از ارزش و اعتبار بازی های المپیک برای ورزشکاران بزرگ جهان است. حالا با چند کلمه در کشور ما مقایسه کنید که یک مسابقه لیگ دسته دوم فوتبال آسیا را بالاتر از مدال المپیک می دانند و برای کسب آن پاداشی بالاتر از مدال المپیک تعیین می کنند!

یا بدتر از آن، پاداش قهرمانی در لیگ برتر یا جام حذفی در برخی از باشگاه های ما به اندازه افزایش قرارداد بازیکن یا مربی به عنوان برنده مدال طلای المپیک است! حالا می بینید چرا ورزش ایران هیچ وقت پیشرفت نمی کند؟

اخبار ورزشی