بدرقه محمد علی بهمنی به خانه ابدی/ من زنده‌ام و هنوز غزل فکر می‌کنم + عکس و فیلم

روز یکشنبه یازدهم شهریورماه مراسم یادبود شاعر و غزلسرای بزرگ معاصر استاد محمدعلی بهمنی در مقابل تالار وحدت (خط رودکی) برگزار شد.

یاسر احمدوند معاون فرهنگی ارشاد، علی موسوی قرمرودی، سهیل محمودی، مصطفی رحماندوست، امید مهدی نژاد، رضا اسماعیلی، اندشی فولادوند، صابر قادی، شهره سلطانی، سمانه نائینی، علی رمضانی، مدیرعامل خانه کتاب و… از جمله شرکت کنندگان در مراسم.

عباس سجادی که اجرای این مراسم را برعهده داشت شعر «گاهی دلم برای خودم تنگ می شود» خواند. وی همچنین نامه روز گذشته وزیر آموزش و پرورش را در شرح شرح حال بیماری و درگذشت محمدعلی بهمنی و تصمیم به خاکسپاری این شاعر در بندرعباس و در کنار دریا قرائت کرد.

وی خاطرنشان کرد: بهمنی جهت گیری رو به جلویی داشت که از ادبیات کلاسیک حمایت می شد و یکی از دلایل ماندگاری او در شعر «تن من شعر است اما جانم نصفه/ در آیینه آمیختگی این چهره» شگفت انگیز است.

حسینعلی شاه (خواننده) غزلیات محمدعلی بهمنی را خواند.

بهروز رضوی، گوینده پیشکسوت صدا و سیما، یکی از بارزترین ویژگی های شخصیتی محمدعلی بهمنی را فعالیت خیریه وی دانست و گفت: او همیشه در کنار مردم بود و از مردم صحبت می کرد و لحظه ای از مردم جدا نشد. زندگی و شعر بهمنی با مردم آمیخته شد.

وی ادامه داد: به قول بهمنی: با آهنگ جدید کفایا خوشحالم، مطمئنم مرا برگرداند. بسه! راضی ام، دیگر از تو چه بخواهم، کافی است هر از گاهی کنارت بنشینم! نه گله، دوری و من برادریم، گاهی از دور خوب می بینمت، بس است، بهشتی است! شما می توانید در آن منطقه آفتاب بگیرید! همانقدر که هوا گرم است زمین من برای من بس است، همانقدر که گهگاه در حال و هوای تو برگی از باغ شعر بچینم همین بس که به تو فکر کنم، یعنی غزلیات، احساسی، این اشتیاق بهترین چیزی است که دارم.

رادوی می گوید از نوجوانی شاعر بوده و شعرهایش مورد توجه نویسندگان بوده و هست. او یک لحظه از مردم جدا نشد و همیشه در کنار مردم بود و از مردم می گفت و از زبان مردم می گفت. بهمن الهام گرفته از مردم است و در ذهن تاریخی مردم باقی خواهد ماند.

پس از مراسم وداع با محمدعلی بهمنی در تهران، پیکر وی روز سه شنبه 13 شهرور در فرهنگسرای آوینی بندرعباس بر روی دریا به بندرعباس منتقل می شود.

محمدعلی بهمنی در سال 1321 در دزفول به دنیا آمد و شامگاه نهم شهرور در سن 82 سالگی بر اثر عارضه مغزی درگذشت. «کوت باغ»، «در بی وزنی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می شود»، «این خانه حرف های سوزان دارد»، «شاعر شنیده می شود»، «چه چتری، رویایی که خیس نمی شود» و «من» m Still Alive» و غزل «من باور دارم» از دفتر شعر اوست.

در حال تکمیل…